Η άμεση και γενναία ανταπόκριση πολλών παρευρισκόμενων για βοήθεια προς τους τραυματίες από τις επιθέσεις της Βοστόνης ήταν συγκινητική. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν:
Θεατές που έσπασαν τα φράγματα του μαραθωνίου για να βοηθήσουν τους τραυματίες δευτερόλεπτα μετά που οι βόμβες εξερράγησαν.
Γιατροί που έτρεξαν τον μαραθώνιο και στη συνέχεια προσφέρθηκαν εθελοντικά να βοηθήσουν.
Δρομείς που έτρεξαν όλη τη διαδρομή προς τα νοσοκομεία για να δώσουν αίμα.
Αυτά τα γεγονότα δίνουν ένα παράδειγμα ακόμα για τις αυξανόμενες ψυχολογικές μελέτες που γίνονται πάνω στη συμπονετική συμπεριφορά.
Η κλασική έρευνα για τη διάχυση ευθύνης και την επίδραση του γεγονότος στους παρευρισκόμενους υποστηρίζει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θεατών είναι πιο πιθανό να απομακρυνθεί άμεσα, παρά να παραμείνει για να βοηθήσει τους τραυματισμένους. Αυτό συμβαίνει επειδή κάθε άτομο υποθέτει ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι γύρω του που θα το κάνουν. (Αυτό θεωρητικά ίσως ενισχύεται από το γεγονός ότι στην γραμμή τερματισμού υπήρχε πολύ ιατρικό προσωπικό σε ετοιμότητα να βοηθήσει τους εξαντλημένους δρομείς)
Ωστόσο, πιο πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι η συμπόνια, που ορίζεται ως μία αυθεντική επιθυμία να βοηθήσει κάποιος τους συνανθρώπους του που υποφέρουν, μπορεί να είναι ένα φυσικό ένστικτο του ανθρώπου. Η διαπροσωπική σχέση που συμβαίνει σε περιόδους κρίσης ίσως είναι υπεύθυνη, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, για τη συλλογική επιβίωση ενός είδους, όπως υποστηρίζει η ερευνήτρια ψυχολογίας Emma Seppala, αναπληρώτρια διευθυντής του Κέντρου Έρευνας για την Συμπόνια, τον Αλτρουισμό και την Παιδεία του Πανεπιστημίου Stanford.
Άλλες έρευνες δείχνουν ότι το οξύ στρες μπορεί να οδηγήσει σε συνεργάσιμη συμπεριφορά. Οι Markus Heinrichs και Bernadette von Dawans, του Πανεπιστημίου Freiberg στη Γερμανία, ανακάλυψαν σε έρευνα ότι οι συμμετέχοντες που βίωσαν οξύ κοινωνικό στρες σε συνθήκες εργαστηρίου είχαν πολύ πιο θετική κοινωνική συμπεριφορά σε σύγκριση με αυτούς που δεν αντιμετώπιζαν κάποια κοινωνική απειλή. Τα ευρήματά τους δημοσιεύθηκαν πέρυσι στο περιοδικό Psychological Science.
Η έρευνα έγινε σε άντρες που χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η ομάδα που υποβλήθηκε σε στρες μπορούσε να εμπιστευτεί πιο εύκολα και προέβη σε κινήσεις εμπιστοσύνης, παρόλο που δεν έδειξε μειωμένη ικανότητα στη λήψη αποφάσεων ή μειωμένη θέληση να επιβάλει κυρώσεις σε αυτούς που φέρονταν άδικα για την ομάδα.
«Αυτά τα ευρήματα στηρίζουν την ιδέα ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να παρέχουν και να λαμβάνουν συλλογική προστασία μέσα σε ομάδες κατά τη διάρκεια απειλών», συμπέραναν οι Heinrichs και von Dawans.
Η Emma Seppala του Πανεπιστημίου Stanford προβλέπει ότι η μελέτη της συμπόνιας θα τραβήξει την προσοχή τα επόμενα χρόνια, ενώ σε μία ανάρτησή της στο διαδίκτυο αναφέρει ότι οι συνθήκες στρες, όσο ακραίες και αν είναι, μπορούν να είναι μια ευκαιρία να ενισχυθεί η κοινωνική επαφή και η αγάπη.
«Το να καταλάβουμε ότι είμαστε από κοινού ευάλωτοι, καθώς η ζωή δεν δίνει υποσχέσεις, ίσως είναι τρομακτικό. Αλλά αυτό μπορεί να εμπνεύσει την ευγένεια, τη σύνδεση και την επιθυμία να σταθούμε μαζί και να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον».
Πηγές: www.psychologicalscience.org/index.php/publications/observer/obsonline/the-science-behind-the-heroism-in-boston.html
www.psychologie.uni-freiburg.de/abteilungen/psychobio/team/publikationen/stressandprosocialbehaviour
www.huffingtonpost.com/2013/04/15/heroic-first-responders-a_n_3088369.html
