Η Bronnie Ware είναι μια νοσοκόμα αυστραλιανής καταγωγής, η οποία πέρασε αρκετά χρόνια εργαζόμενη στην παρηγορική φροντίδα, όπου προσέφερε τις υπηρεσίες της σε ασθενείς που βρίσκονταν στις τελευταίες 12 εβδομάδες της ζωής τους. Έχει καταγράψει τις πιο κοινές εκφράσεις λύπης των ετοιμοθάνατων ανθρώπων, συγκεντρώνοντας διάφορες παρατηρήσεις στο βιβλίο της με τίτλο “The Top Five Regrets of the Dying” (Οι 5 πιο συχνές τύψεις των ετοιμοθάνατων).
Από τα καταγεγραμμένα λεγόμενα των ετοιμοθάνατων δεν υπήρξε καμία αναφορά για περισσότερο σεξ ή για extreme σπορ. Η Bronnie έχει αποκαλύψει τις πιο κοινές τύψεις που έχουμε στη ζωή μας, όπως παρουσιάζονται αναλυτικά παρακάτω.
1. “Εύχομαι να είχα το σθένος να ζήσω μια ζωή αληθινή για τον εαυτό μου, όχι τη ζωή που άλλοι μου επέβαλλαν να ζήσω”
Αυτή είναι η πιο συχνή στενοχώρια όλων. Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους έχει σχεδόν τελειώσει και κοιτούν πίσω με ξεκάθαρα πια μάτια, είναι εύκολο να δουν πόσα όνειρα έμειναν ανεκπλήρωτα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκπληρώνουν ούτε τα μισά από τα όνειρά τους και πρέπει να πεθάνουν γνωρίζοντας ότι αυτό οφείλεται σε επιλογές που οι ίδιοι είχαν κάνει ή δεν είχαν κάνει. Η υγεία προσφέρει μια ελευθερία που πολύ λίγοι αντιλαμβάνονται, μέχρι να μην την έχουν πλέον.
2. “Μακάρι να μην είχα εργαστεί τόσο σκληρά”
Αυτή η φράση ειπώθηκε από κάθε άντρα ασθενή που ανέθρεψε η Bronnie. Έχασαν τα νιάτα των παιδιών τους και τη συντροφικότητα των συζύγων τους. Οι γυναίκες, επίσης, μίλησαν γι’ αυτή τη λύπη, αλλά, καθώς οι περισσότερες προέρχονταν από παλαιότερη γενιά, δεν είχαν κάποιον άντρα σαν στήριγμα. Όλοι οι άντρες ασθενείς εξέφρασαν βαθιά λύπη που ξόδεψαν τόσο μεγάλο μέρος της ζωής τους στα επαγγελματικά τους καθήκοντα.
3. “Θα ήθελα να είχα το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου”
Πολλοί άνθρωποι “θάβουν” τα συναισθήματά τους προκειμένου να διατηρήσουν ηρεμία με τους άλλους. Ως αποτέλεσμα, συμβιβάστηκαν σε μια μέτρια ύπαρξη, χωρίς να γίνουν αυτοί που πραγματικά θα μπορούσαν να γίνουν. Πολλές είναι οι αναπτυγμένες ασθένειες, οι οποίες σχετίζονται με την πικρία και τη δυσαρέσκεια που κουβαλάνε οι άνθρωποι στη ζωή τους.
4. “Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου”
Συχνά οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πραγματικά τα οφέλη των παλιών φίλων μέχρι την τελευταία τους εβδομάδα, αλλά δεν είναι πάντα δυνατό να τους εντοπίσουν. Πολλοί είχαν γίνει τόσο απασχολημένοι με τις ζωές τους που είχαν αφήσει “χρυσές” φιλίες να γλιστρήσουν μακριά με το πέρασμα των χρόνων. Υπήρχαν πολλές βαθιές τύψεις ετοιμοθάνατων που οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν έδωσαν στις φιλίες το χρόνο και την προσπάθεια που τους άξιζε. Σε όλους λείπουν οι φίλοι τους όταν πεθαίνουν…
5. “Μακάρι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος”
Αυτά τα λόγια είναι σε εκπληκτικό βαθμό κοινά από όλους τους ετοιμοθάνατους. Πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί, μέχρι να έρθει το τέλος, ότι η ευτυχία είναι μια επιλογή. Είχαν μείνει κολλημένοι σε παλιά πρότυπα και συνήθειες. Η λεγόμενη “άνεση” της οικειότητας ξεχειλίζει στα συναισθήματά τους, όπως ακριβώς και η φυσική τους ζωή. Ο φόβος της αλλαγής τούς έκανε να προσποιούνται στους άλλους, αλλά και στους εαυτούς τους, ότι ήταν “γεμάτοι” και δεν τους έλειπε τίποτα. Όμως, βαθιά μέσα τους λαχταρούσαν να γελάσουν αυθόρμητα και να έχουν ξεγνοιασιά και πάλι στη ζωή τους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται ότι αναβάλλουν τις πραγματικές τους επιθυμίες για «αύριο». Από αύριο σε αύριο όμως ζουν σε μια συνεχή καταπίεση του τι πραγματικά θέλουν και αισθάνονται, με συνέπεια ένα συμβιβασμό που τους ακολουθεί μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ίσως αυτά τα στοιχεία δεν πρέπει να μας θλίβουν ή να στεκόμαστε σε αυτά, αλλά να τα χρησιμοποιούμε εποικοδομητικά στις ζωές τις δικές μας και των γύρω μας. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με το να κάνουμε πάντα το δικό μας, αλλά ιεραρχώντας σωστά τις βαθύτερες και πραγματικές ανάγκες μας σε σχέση πάντα με το περιβάλλον μας.
Πηγές: www.guardian.co.uk/lifeandstyle/2012/feb/01/top-five-regrets-of-the-dying
