Δαίμων: ετυμολογία & ο «Κατά τον δαίμονα εαυτού»

Η σύγχρονη θεώρηση της λέξης

Ένας δαίμονας είναι ένα υπερφυσικό και συχνά κακόβουλο ον που κυριαρχεί στη θρησκεία, τον αποκρυφισμό, τη λογοτεχνία, τη μυθοπλασία, τη μυθολογία και τη λαογραφία.

Η αρχική ελληνική λέξη δαίμων δεν έχει αρνητική σημασία και υποδηλώνει το πνεύμα ή τη θεϊκή δύναμη. Η ελληνική αντίληψη για ένα δαίμονα εμφανίζεται κυρίως στα έργα του Πλάτωνα, όπου περιγράφει τη θεϊκή έμπνευση του Σωκράτη.

Στις αρχαίες θρησκείες της Εγγύς Ανατολής και τις Αβρααμικές παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένης της αρχαίας και μεσαιωνικής χριστιανικής δαιμονολογίας, δαίμονας είναι η επιβλαβής πνευματική οντότητα που μπορεί να προκαλέσει δαιμονική κατοχή, απαιτώντας εξορκισμό. Στον δυτικό αποκρυφισμό και τη μαγεία της Αναγέννησης προέκυψε από τη συγχώνευση της ελληνορωμαϊκής μαγείας, της εβραϊκής αγκαντάχ και της χριστιανικής δαιμονιολογίας, και έτσι πιστεύεται ότι ένας δαίμονας είναι μια πνευματική οντότητα που μπορεί να εξαπλωθεί και να ελεγχθεί.

Ποιο ήταν το αρχικό ελληνικό νόημα της λέξης

Οι ελληνικοί όροι δεν έχουν καμία ένδειξη κακού ή κακίας.

Στην πραγματικότητα, εὐδαιμονία (eudaimonia), (κυριολεκτικά καλό πνεύμα) σημαίνει ευτυχία. Από την πρώιμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αγάλματα λατρείας θεωρήθηκαν από ειδωλολάτρες και τους χριστιανούς γείτονές τους, πως κατοικούνταν από τη φωτεινή παρουσία των θεών:

Η λέξη «Δαίμων» στην αρχαιότητα είχε πολύ διαφορετικό νόημα και ενείχε ευσέβεια. Αρχικά στην επική ποίηση Δαίμονες καλούνταν οι Θεοί. Παράγεται από το < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *deh₂-i– ‎(μοιράζω, κόβω) που σημαίνει μοιράζω (μοιράζω στον καθένα την τύχη του).

Επομένως Δαίμων είναι αυτός που μοιράζει, που δίνει μερίδια και κατ’ επέκταση «αυτός που ορίζει τη μοίρα ενός ανθρώπου».

Εφόσον οι άνθρωποι ήσαν πολυάριθμοι, θεωρούσαν ότι εξίσου πολυπληθείς ήσαν και οι δαίμονες. Αν και συνυπήρχε με την λέξη Θεός, εντούτοις, ο Δαίμων αναφερόταν στην απρόσωπη και απροσδιόριστη Δύναμη, ενώ ο Θεός στην ανθρωπόμορφη θεϊκή οντότητα. Η έννοια του Δαίμονος ισοδυναμούσε με την Μοίρα, την Ειμαρμένη.

Επίσης, στην λέξη Δαίμονα, απέδιδαν την έννοια του φύλακα αγγέλου: «κατά φύλακα Δαίμονα». Από εδώ προέρχεται και η λέξη ευδαιμονία (ευτυχία, προσδιόριζε τον έχοντα την εύνοια του Δαίμονος). Στην αρχαία Ελλάδα οι Δαίμονες είχαν σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων. Συναντούνται σε πλήθος συγγραμμάτων, όπως του Ομήρου, του Ησιόδου, του Πλάτωνα, του Πλούταρχου, του Ηρόδοτου κ.α. Αναφέρονται κυρίως σαν Θεότητες που δρουν στον ουράνιο χώρο ανάμεσα στους Θεούς και τους ανθρώπους. Έχουν μια αμφίδρομη σχέση, δηλαδή είναι κατά κάποιο τρόπο ο ενδιάμεσος αγγελιοφόρος των Θεών προς τον γήινο κόσμο και το αντίστροφο.

Σαν βοηθοί των Θεών στέλνουν τις αποφάσεις τους διαμέσου των χρησμών, ενώ παρακολουθούν και την εξέλιξη της ζωής των θνητών μέχρι να ελευθερωθεί η ψυχή τους από τα δεσμά του ανθρώπινου σώματος. Ακόμα φέρονται σαν φύλακες άγγελοι του κάθε ανθρώπου, ενώ κάθε Θεός μπορούσε να έχει πλήθος απ’ αυτούς στη διάθεσή του. Ο Ησίοδος μας αποκαλύπτει περισσότερο την αγαθή έννοια της ύπαρξής τους, διότι μας αναφέρει ότι σαν Δαίμονες δρουν οι ψυχές του “Χρυσού Γένους” που θεοποιήθηκαν και με προσταγή του Δία προστάτευαν τους ανθρώπους.

Πότε άρχισε η λέξη να παίρνει αρνητικό νόημα:

«Όπως οι ειδωλολάτρες, οι Χριστιανοί εξακολουθούσαν να αισθάνονται και να βλέπουν τους θεούς και τις δυνάμεις τους, και με μια εύκολη παραδοσιακή αλλαγή απόψεων, μετέτρεψαν αυτούς τους ειδωλολατρικούς δαίμονες σε κακόβουλους «δαίμονες», την στρατιά του Σατανά… Μέχρι τη Βυζαντινή περίοδο οι Χριστιανοί έβλεπαν το παλιό ειδωλολατρικό άγαλμα των πόλεων τους ως έδρα της παρουσίας των δαιμόνων. Δεν ήταν πια όμορφο, μολύνθηκε.». Ο όρος είχε αποκτήσει για πρώτη φορά τις αρνητικές του δηλώσεις στη μετάφραση της Εβραϊκής Βίβλου απο τους Εβδομήκοντα στα ελληνικά, η οποία βασίστηκε στη μυθολογία των αρχαίων σημιτικών θρησκειών. Αυτό στη συνέχεια κληρονομήθηκε από το κείμενο της Καινής Διαθήκης που ήταν γραμμένο στην Ελληνιστική Κοινή. Η δυτική μεσαιωνική και νεο-μεσαιωνική σύλληψη ενός δαίμονα προέρχεται απρόσκοπτα από τον περιβαλλοντικό λαϊκό πολιτισμό της Ύστερης Αρχαιότητας. Ο ελληνιστικός «δαίμονας» τελικά κατέληξε να συμπεριλάβει πολλούς σημιτικούς και κοντινούς ανατολικούς θεούς όπως εκτιμήθηκε από τον Χριστιανισμό.

Η υποτιθέμενη ύπαρξη δαιμόνων παραμένει μια σημαντική έννοια σε πολλές σύγχρονες θρησκείες και αποκρυφιστικές παραδόσεις. Οι δαίμονες εξακολουθούν να προκαλλούν φόβο σε μεγάλο βαθμό λόγω της υποτιθέμενης ικανότητάς τους να κατέχουν ζωντανά πλάσματα. Στη σύγχρονη δυτική απόκρυφη παράδοση (ίσως επιτομή από το έργο του Άλιστερ Κρόουλι), ένας δαίμονας (όπως ο Χορόνζον, που είναι η ερμηνεία του Κρόουλι για το λεγόμενο «Δαίμονας της Αβύσσου») είναι μια χρήσιμη μεταφορά για ορισμένες εσωτερικές ψυχολογικές διαδικασίες (εσωτερικοί δαίμονες), αν και μερικοί μπορεί επίσης να το θεωρούν ως αντικειμενικά πραγματικό φαινόμενο. Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι μεγάλα τμήματα της δαιμονολογίας του Ιουδαϊσμού, μια βασική επιρροή στον Χριστιανισμό και το Ισλάμ, προήλθε από μια μεταγενέστερη μορφή του Ζωροαστρισμού και μεταφέρθηκαν στον Ιουδαϊσμό κατά την Περσική εποχή.

Δαίμων στα Νέα Ελληνικά

Ετυμολογία

δαίμων < αρχαία ελληνική δαίμων, θεός, μοίρα (παράγεται από το ρήμα δα- (δαίω = μοιράζω), οπότε δαίμων (=μοιραστής): μοιράζω στον καθένα την τύχη του). Πιθανό από ρ. διϝ- (Ζεύς — Διός)^[1][2].

Ουσιαστικό

δαίμων αρσενικό

• (θρησκεία) (καθαρεύουσα) ο δαίμονας, κακοποιό πνεύμα, (αντίθετο του αγαθοεργού των αρχαίων)

Συνώνυμα

• δαιμόνιο
• διάβολος
• διάολος
• σατανάς

Εκφράσεις

Ο δαίμων του τυπογραφείου: αστεϊσμός σχετικός με τα τυπογραφικά λάθη που υπονοεί αμέλεια εκ μέρους των τυπογράφων και διορθωτών ενός εντύπου.

Χτύπησε πάλι ο δαίμων του τυπογραφείου: ο τίτλος του πρωτοσέλιδου άρθρου μπήκε στη σελίδα με τις μικρές αγγελίες!

ευδαιμονία : να έχεις την εύνοια του Δαίμονα (της Μοίρας, του Θεού)

Δαίμων στα Αρχαία Ελληνικά

Ετυμολογία

δαίμων < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *deh₂-i– ‎(μοιράζω, κόβω)

Ουσιαστικό

δαίμων αρσενικό, θηλυκό

1. Θρησκεία: θεός, θεότηταὦ δαῖμον, οἵας συζύγου μ’ ἀποστερεῖς (Ευριπίδης, Άλκηστις, 384) -ονος (ὁ, ἡ) [δαίω (Β)]΄ θεός, θεά. –

2. Μοίρα, τύχη, κλήρος, πεπρωμένο. ἡ θεότης, λατ. numen || μοῖρα, τὸ πεπρωμένον, εἰμαρμένη, τύχη (καλὴ ἤ κακή) || πρὸς δαίμονα=ἐναντίον τοῦ πεπρωμένου || σὺν δαίμονι=μὲ τὴν εὔνοιαν τῶν θεῶν (=λατ. non sine diis) || παρὰ τοῖς τραγ., θάνατος (λατ. sors).-

3. Το (καλό) πνεύμα που προστατεύει κάποιον. ὁ δαίμων τινός, τ. ἔ. τὸ προστατεῦον αὐτὸν πνεῦμα || ὁ κλῆρός τινος, ἡ τύχη του. –

4. Δαίμονες (πληθυντικός): οι ψυχές (των ανθρώπων του χρυσού γένους και γενικότερα). δαίμονες ὠνομάζοντο καὶ αἱ ψυχαὶ τῶν ἀνθρώπων τοῦ χρυσοῦ αίῶνος, αἵτινες ἀπετέλουν τὸν συνδετικὸν κρίκον μεταξὺ θεῶν καὶ ἀνθρώπων || ὅθεν μτγν., οἱ ψυχαὶ τῶν τεθνεώτων, λατ. manes, lemures. –

5. πονηρὸν πνεῦμα, διάβολος (ἐν τῇ Κ.Δ.).

Ἐτυμ.: κατὰ τινας ἐκ ῥ. δα- τοῦ δαίω=μοιράζω, τρόπον τινὰ δαίμων=ὁ διαμοιραστής, πρβλ. Ἡσυχ. «ἰσοδαίτης ὑπ’ ἐνίων ὁ Πλούτων» ἡ=ὁ λαχὼν, ὁ κληρωθεὶς κατὰ τὴν διανομήν, κλῆρος, τύχη΄ < *dei-, πρβλ. δαίομαι καὶ ἀγγλοσαξ. tima, ἀγγλ. time (χρόνος), παλ-γερμ. *tῑman- (περίοδος) < ἰαπ. *di-.

Ἄλλοι ἀνάγουσι τὴν λ. εἰς τὴν ῥ. διF- (βλ. Ζεύς, θεῖος).

Κατ’ ἄλλους δαίμων < *δασι-μων΄ λατ. *lasi- < *dasi- πρβλ. παλ. λατ lᾶses, lares, -lun, ἀλλ’ ἧττον ὀρθῶς.

Πως κλίνεται ο δαίμων στα Αρχαία Ελληνικά

Περί του Σωκράτους δαιμονίου

Η περί του Σωκράτους δαιμονίου ρήση, που είναι συνδεδεμένη με την κύρια κατηγορία εναντίον του, όπως την παρουσίασαν οι τρεις κατήγοροί του Άνυτος, Μέλητος και Λύκων ότι εισάγει «καινά δαιμόνια» δείχνοντας ασέβεια προς τους θεούς της πόλης, έτυχε ιδιαίτερης ανάλυσης τόσο από τον Πλούταρχο όσο και από τον Πρόκλο.

Παράλληλα, μην ξεχνάμε και το περίφημο δαιμόνιο του Σωκράτη, που μέσω αυτού έπαιρνε τις «σωστές» αποφάσεις. Για το δαιμόνιο του Σωκράτη ο Πλούταρχος αναφέρει: «Έτσι και στο Σωκράτη το δαιμόνιο μοιάζει να του προσέφερε εξ αρχής ως οδηγό του βίου του μια όραση, «που» μόνο «αυτή προχωρώντας μπροστά ρίχνει φως στα άδηλα πράγματα, καθώς και σε όσα η ανθρώπινη φρόνηση δεν μπορεί να συλλογιστεί. Γι’ αυτά τα πράγματα το δαιμόνιο συνομιλούσε πολλές φορές μαζί του και ενέπνεε τις επιλογές του.» Πλούταρχος, «Περί του Σωκράτους Δαιμονίου»

Σύνοψη

Αναφορά στο θείο και στο εναντίωμα γίνεται και στο Πλατωνικό έργο Αλκιβιάδης Α´:

«ο δικός μου επίτροπος, Αλκιβιάδη, είναι καλύτερος από τον Περικλή, τον θείο σου. Είναι ο θεός, ο οποίος δεν με άφηνε να σου μιλήσω (ἐπίτροπος ἐμὸς βελτίων ἐστὶν ἢ Περικλῆς ὁ σὸς θεῖος, Ἀλκιβιάδη, θεός, ὅσπερ σοί με οὐκ εἴα διαλέγεσθαι».

Τον ίδιο λοιπόν τον χαρακτηρίζει δαίμονα και θεό, διότι αυτόν για τον οποίον είπε παραπάνω «ένα εμπόδιο δαιμόνιο, τη δύναμη του οποίου θα καταλάβεις αργότερα -δαιμόνιον ἐναντίωμα, οὗ σὺ τὴν δύναμιν καὶ ὕστερον πεύσῃ («ένα εμπόδιο δαιμόνιο, τη δύναμη του οποίου θα καταλάβεις αργότερα), αυτόν ακριβώς τον αποκάλεσε θεό, διότι τούτος είναι που του έδωσε την αιτία της σιωπής την οποία τήρησε κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Σαφείς ενδείξεις

Σαφείς ενδείξεις της βαθμίδας στο περί Σωκράτους δαιμονίου μας παρέχονται στη Απολογία Σωκράτους του Πλάτωνα:«ἴσως ἂν οὖν δόξειεν ἄτοπον εἶναι, ὅτι δὴ ἐγὼ ἰδίᾳ μὲν ταῦτα συμβουλεύω περιιὼν καὶ πολυπραγμονῶ, δημοσίᾳ δὲ οὐ τολμῶ ἀναβαίνων εἰς τὸ πλῆθος τὸ ὑμέτερον συμβουλεύειν τῇ πόλει. τούτου δὲ αἴτιόν ἐστιν ὃ ὑμεῖς ἐμοῦ πολλάκις ἀκηκόατε πολλαχοῦ λέγοντος, ὅτι μοι θεῖόν τι καὶ δαιμόνιον γίγνεται φωνή, ὃ δὴ καὶ ἐν τῇ γραφῇ ἐπικωμῳδῶν Μέλητος ἐγράψατο». Απολογία Σωκράτους, 31d

«Ίσως λοιπόν να σας φαίνεται παράξενο που, ενώ τριγυρίζοντας ανάμεσά σας σάς συμβουλεύω ιδιαιτέρως και μιλώ για πολλά πράγματα, δημόσια δεν τολμώ να ανεβώ στο βήμα και μιλώντας στο πλήθος να συμβουλεύω την πόλη. Αιτία αυτού του πράγματος είναι εκείνο που πολλές φορές ήδη και σε πολλά μέρη με έχετε ακούσει να λέω, ότι υπάρχει μέσα μου κάτι θεϊκό και δαιμόνιο, μια φωνή, αυτό που έγραψε και στην καταγγελία του διακωμωδώντας το ο Μέλητος.

Και συνεχίζει ο Σωκράτης:

«Σε μένα λοιπόν αυτό άρχισε να υπάρχει από τότε που ήμουνα παιδί, είναι μια φωνή που ακούω, η οποία, όποτε την ακούω, πάντοτε με αποτρέπει από κάτι που πρόκειται να κάνω, και ποτέ δεν με προτρέπει σε τίποτε. Αυτή είναι που με εμποδίζει ν΄ασχοληθώ με την πολιτική. Και μου φαίνεται, ότι κάνει πάρα πολύ καλά που με εμποδίζει. Γιατί να ξέρετε καλά, Αθηναίοι, ότι αν εγώ είχα από παλιά να ασχοληθώ με τα πολιτικά πράγματα, θα με είχατε σκοτώσει εδώ και πολύ καιρό και ούτε τον εαυτό μου θα είχα ωφελήσει σε τίποτε ούτε και σας».

Πλάτωνας, «Απολογία Σωκράτη»

Η επίδραση του δαιμονίου στον Σωκράτη άρχισε από τα παιδικά του χρόνια. Ο ίδιος ο πατέρας του είχε προϊδεαστεί για τον γιο του να μην του φέρνει εμπόδια σ’ αυτή την ιδιαιτερότητα, αλλά αντίθετα να τον βοηθήσει. Ο Πλούταρχος αναφέρει: «…όπως προφήτεψε ο χρησμός που δόθηκε στον πατέρα του, όταν ο Σωκράτης ήταν ακόμη παιδί. Γιατί ο χρησμός προέτρεπε τον πατέρα του να τον αφήνει να κάνει ό,τι τυχόν του έρχεται στο νου, να μην τον καταπιέζει ούτε και να τον οδηγεί σε άλλη κατεύθυνση, αλλά να αφήνει ελεύθερη την ορμή του παιδιού και να προσεύχεται για χάρη του στον Αγοραίο Δία και τις Μούσες. Κατά τα άλλα, όμως, να μην πολυασχολείται με τον Σωκράτη, γιατί αυτός βέβαια διαθέτει εντός του οδηγό της ζωής ανώτερο από αμέτρητους δασκάλους και παιδαγωγούς.» Πλούταρχος, «Περί του Σωκράτους Δαιμονίου»

Τι σημαίνει η φράση «Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού»;

Ουσιαστικά σημαίνει «πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό»

Η νοηματική μετάλλαξη της λέξης δαίμων θυμίζει πλέον κάτι από τα λάφυρα των νικητών. Θυμίζει τους αρχαίους αριστοκράτες που κατέληξαν στις γαλέρες των νικητών Ρωμαίων.

Θυμίζει αναρίθμητες περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν ότι ο νικητής ποτέ δε σέβεται «τα ιερά και τα όσια» των ηττημένων.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Στην αρχαιότητα η λέξη Δαίμων (αρσ. και θηλ.) ήταν, ίσως, η πιο ευσεβής λέξη και δεν έχει καμία σχέση όπως την ξέρουμε εμείς σήμερα (οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν Διάβολο).

Ο Πλάτωνας, προσπαθεί να δώσει την ερμηνεία της έννοιας Δαίμων:

«ΣΩΚ.: Αλήθεια, Ερμογένη. Τι να σημαίνει άραγε το όνομα «Δαίμονες»; Πρόσεξε αν σου φανώ ότι λέω κάτι σπουδαίο.
ΕΡΜ.: Λέγε.
ΣΩΚ.: Γνωρίζεις ποιοι, κατά τον Ησίοδο, είναι οι Δαίμονες;
ΕΡΜ.: Δεν γνωρίζω.
ΣΩΚ.: Δεν γνωρίζεις ούτε για το Χρυσό Γένος των ανθρώπων, που λέει ότι υπήρξε πρώτο;
ΕΡΜ.: Αυτό το ξέρω.
ΣΩΚ.: Λέει λοιπόν γι’ αυτό:
«Μόλις το γένος τούτο χωρίστηκε σε μέρη οι Δαίμονες αγνοί και γήινοι ονομάζονται, λαμπροί, προστάτες από το κακό, φύλακες των ανθρώπων.»

ΕΡΜ.: Δηλαδή, τι εννοείς;
ΣΩΚ.: Νομίζω πως, λέγοντας Χρυσό Γένος, δεν εννοεί φτιαγμένο από χρυσάφι, αλλά καλό και ωραίο. Απόδειξη θεωρώ το γεγονός ότι για μας λέει πως είμαστε σιδερένιο γένος.
ΕΡΜ.: Έχεις δίκιο.
ΣΩΚ.: Πιστεύεις λοιπόν ότι, και αν κάποιος από τους συγχρόνους μας είναι καλός, θα μπορούσε να πει πως ανήκει στο Χρυσό Γένος;
ΕΡΜ.: Βέβαια.
ΣΩΚ.: Οι καλοί όμως είναι συνετοί ή τίποτε άλλο;
ΕΡΜ.: Συνετοί.
ΣΩΚ.: Κατά την γνώμη μου, αυτό περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει τους Δαίμονες∙

επειδή ήταν συνετοί και «δαήμονες» (σοφοί) τους ονόμασε «Δαίμονες». Και στην αρχαία γλώσσα μας το όνομα αυτό αντιστοιχεί στο ίδιο. Σωστά λοιπόν και αυτός και άλλοι ποιητές λένε ότι, αν πεθάνει κάποιος ενάρετος, μεγάλη τύχη και τιμές αποκτάει και γίνεται Δαίμονας, σύμφωνα με την ονομασία της φρόνησης. Έτσι και εγώ λοιπόν αντιλαμβάνομαι τον «Δαήμονα», δηλαδή κάθε άνθρωπο, Θεϊκό όσο ζει και αφότου πεθάνει, και νομίζω ότι σωστά ονομάζεται «Δαίμων».» Πλάτωνας, “Κρατύλος” 397e- 398c

Μετά τον Ησίοδο, οι φιλόσοφοι, όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας κ.α, έγραψαν ότι οι Δαίμονες είναι οι «επόμενοι των Θεών» ή ότι είναι «παίδες αυτών αλλά όχι Θεοί» ενώ χαρακτηρίστηκαν είτε σαν μοίρα- ειμαρμένη, είτε σαν τύχη, καλή ή κακή με τον χαρακτηρισμό καλοδαίμων ή κακοδαίμων.

«Πολλή δε η δαιμόνων αγέλη· τρις γαρ μύριοί εισιν επί χθονί πουλυβοτείρη, αθάνατοι, Ζηνός πρόπολοι· οι μεν νοσημάτων, οι δε των απόρων σύμβουλοι, οι δε των αφανών άγγελοι, οι δε τέχνης συνεργάτοι, οι δε οδού συνέμποροι· οι μεν αστικοί, οι δε αγροτικοί, οι δε θαλάττιοι, οι δε ηπειρωτικοί· είληχεν δε άλλος άλλην εστίαν σώματος, ο μεν Σωκράτην, ο δε Πλάτωνα, ο δε Ζήνωνα, ο δε Διογένην· ο μεν φοβερός, ο δε φιλάνθρωπος, ο δε πολιτικός, ο δε τακτικός· όσαι φύσεις ανδρών, τοσαύται και δαιμόνων.» Μάξιμος Τύριος, 8. 8F

Η ιστορία της λέξης Δαίμων

“Δαίμων” ήταν αρχικά η θεότητα που μοίραζε, κατένειμε την μοίρα (δαίομαι =μοιράζω) και μετά ονομαζόταν οποιαδήποτε θεότητα στην οποία αποδίδονταν τιμές.

Δαίμων στην Αρχαία Αίγυπτο

Τόσο οι θεότητες όσο και οι δαίμονες μπορούν να λειτουργήσουν ως μεσάζοντες για να μεταφέρουν μηνύματα στους ανθρώπους. Έτσι μοιράζονται κάποια ομοιότητα με το ελληνικό δαιμόνιο. Ο ακριβής ορισμός του «δαίμονα» στην Αιγυπτολογία δημιούργησε ένα μεγάλο πρόβλημα για τη σύγχρονη λογιότητα, καθώς τα σύνορα μεταξύ θεότητας και δαίμονα είναι μερικές φορές θολά και η αρχαία αιγυπτιακή γλώσσα στερείται όρους για το σύγχρονο ελληνικό «δαίμονας».

Ωστόσο, μαγικά γραπτά δείχνουν ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αναγνώρισαν την ύπαρξη κακόβουλων δαιμόνων επισημαίνοντας τα ονόματα των δαιμόνων με κόκκινο μελάνι. Οι δαίμονες σε αυτήν την κουλτούρα φαινόταν να είναι υποτακτικοί και να σχετίζονται με μια συγκεκριμένη θεότητα, αλλά μπορεί περιστασιακά να είχαν ενεργήσει ανεξάρτητα από τη θεϊκή βούληση. Η ύπαρξη δαιμόνων μπορεί να σχετίζεται με τη σφαίρα του χάους, πέρα ​​από τον δημιουργημένο κόσμο. Αλλά ακόμη και αυτή η αρνητική συνήθεια δεν μπορεί να αμφισβητηθεί υπό το φως των μαγικών κειμένων. Ο ρόλος των δαιμόνων σε σχέση με τον ανθρώπινο κόσμο παραμένει διφορούμενος και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πλαίσιο.

Οι αρχαίοι αιγυπτιακοί δαίμονες μπορούν να χωριστούν σε δύο τάξεις: «φύλακες» και «περιπλανητές». Οι «φύλακες» συνδέονται με ένα συγκεκριμένο μέρος. Η δαιμονική τους δραστηριότητα ορίζεται τοπογραφικά και η λειτουργία τους μπορεί να είναι καλοπροαίρετη απέναντι σε εκείνους που έχουν τη μυστική γνώση να τις αντιμετωπίσουν. Οι δαίμονες που προστατεύουν τον κάτω κόσμο μπορούν να εμποδίσουν την είσοδο των ανθρώπινων ψυχών στον παράδεισο. Μόνο γνωρίζοντας τις σωστές γοητείες μπορεί ο νεκρός να μπει στις αίθουσες του Όσιρις. Εδώ, η επιθετική φύση των δαιμόνων φυλάκων παρακινείται από την ανάγκη προστασίας των κατοικιών τους και όχι από την κακή τους ουσία. Κατά συνέπεια, οι δαίμονες φρουρούσαν τα ιερά μέρη ή τις πύλες στον κάτω κόσμο. Κατά τη διάρκεια της Πτολεμαϊκής και της Ρωμαϊκής περιόδου, οι κηδεμόνες στράφηκαν προς το ρόλο των Γκένιους λόκι και ήταν το επίκεντρο των τοπικών και ιδιωτικών λατρείων.

Οι «περιπλανώμενοι» σχετίζονται με κατοχή, ψυχική ασθένεια, θάνατο και πληγές. Πολλοί από αυτούς χρησιμεύουν ως εκτελεστές για τις μεγάλες θεότητες, όπως του Ρα ή του Όσιρις, όταν διατάζονται να τιμωρήσουν ανθρώπους στη γη ή στον κάτω κόσμο.^[9] Οι περιπλανώμενοι μπορούν επίσης να είναι παράγοντες του χάους, που προκύπτουν από τον κόσμο πέρα ​​από τη δημιουργία για να προκαλέσουν ατυχία και ταλαιπωρία χωρίς καμία θεϊκή οδηγία και καθοδηγούνται μόνο από κακά κίνητρα. Οι επιρροές των περιπλανώμενων μπορούν να αποφευχθούν και να διατηρηθούν στα σύνορα του ανθρώπινου κόσμου με τη χρήση μαγείας, αλλά δεν μπορούν ποτέ να καταστραφούν. Μια υποκατηγορία των “περιπλανώμενων” είναι δαίμονες εφιάλτη, οι οποίοι πιστεύεται ότι προκαλούν εφιάλτες όταν εισέρχονται σε ένα ανθρώπινο σώμα.

Δαίμων στην Μεσοποταμία

Οι αρχαίοι Μεσοποταμικοί πίστευαν ότι ο κάτω κόσμος φιλοξενούσε πολλούς δαίμονες, οι οποίοι μερικές φορές αναφέρονται ως «απόγονοι του αράλι». Αυτοί οι δαίμονες θα μπορούσαν μερικές φορές να αφήσουν τον κάτω κόσμο και να τρομοκρατήσουν τους θνητούς στη γη. Μια τάξη δαιμόνων που πιστεύεται ότι κατοικούσαν στον κάτω κόσμο ήταν γνωστή ως Γκάλα και ο πρωταρχικός τους σκοπός φαίνεται να ήταν να επιστρέψουν τους ατυχούς θανάτους πίσω στον Κούρ. Αναφέρονται συχνά σε μαγικά κείμενα και ορισμένα κείμενα τα περιγράφουν ως επτά σε αριθμό. Αρκετά υπάρχοντα ποιήματα περιγράφουν την τάξη δαιμόνων Γκάλα να σέρνουν τον θεό Ντουμουζίντ στον κάτω κόσμο. Όπως και άλλοι δαίμονες, ωστόσο, οι Γκάλα θα μπορούσε επίσης να είναι καλοπροαίρετοι και σε έναν ύμνο από τον Βασιλιά Γκούντεα της πόλης Λάγκας (2144 – 2124 π.Χ.), ένας ανήλικος θεός που ονομάζεται Ιγκ-αλιμά περιγράφεται ως “η μεγάλη Γκάλα του Γκιρσού”.

Η Λαμαστού ήταν μια δαιμονική θεά με κεφάλι λιονταριού, δόντια γαϊδουριού, γυμνά στήθη, ένα τριχωτό σώμα, χέρια βαμμένα (με αίμα), μακριά δάχτυλα και νύχια, και τα πόδια του Ανζού (μίας μικρότερης θεότητας ή τέρατος που βρίσκουμε σε πολλές θρησκείες της Μεσοποταμίας.). Πιστεύεται ότι τρέφονταν με το αίμα των ανθρώπινων βρεφών και κατηγορήθηκε ευρέως ως η αιτία των αποβολών και των θανάτων απο κούνια. Αν και η Αλμαστού έχει παραδοσιακά αναγνωριστεί ως δαιμόνιο, το γεγονός ότι θα μπορούσε να προκαλέσει κακό μόνη της χωρίς την άδεια άλλων θεών δείχνει έντονα ότι θεωρήθηκε ως θεά από μόνη της. Οι μεσοποταμικοί λαοί προστατεύονταν εναντίον της χρησιμοποιώντας φυλαχτά. Πιστεύεται ότι οδηγούσε τη βάρκα της στον ποταμό του κάτω κόσμου και συνδέθηκε με τα γαϊδούρια. Πιστεύεται ότι ήταν κόρη του Άνου (ή Αν).

Ο Παζούζου είναι ένας δαιμονικός θεός που ήταν γνωστός στους Βαβυλώνιους και τους Ασσύριους κατά τη διάρκεια της πρώτης χιλιετίας π.Χ. Εμφανίζεται με ένα πρόσωπο σκύλου με ασυνήθιστα διογκωμένα μάτια, ένα φολιδωτό σώμα, ένα πέος απο φίδι, τα νύχια ενός πουλιού και συνήθως φτερά. Πιστεύεται ότι είναι ο γιος του θεού Χανμπί. Συνήθως θεωρείται κακός, αλλά μερικές φορές μπορούσε επίσης να είναι μια ευεργετική οντότητα που προστάτευε από τους ανέμους που έφερναν λοιμό και θεωρήθηκε ότι ήταν σε θέση να αναγκάσει την Λαμαστού να επιστρέψει στον κάτω κόσμο. Φυλαχτά που φέρουν την εικόνα του τοποθετήθηκαν σε κατοικίες για να προστατεύσουν τα βρέφη από την Λαμαστού και οι έγκυες γυναίκες φορούσαν συχνά φυλακτά με το κεφάλι του πάνω τους ως προστασία από αυτήν.

Σύμφωνα με την Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια, «Στη μυθολογία των Χαλδαίων οι επτά κακές θεότητες, γνωστές στην Μεσοποταμία ως Γκάλα, ήταν γνωστές ως σέντου (shedu), καταιγίδες-δαίμονες, που εκπροσωπούνται σε μορφή βοοειδούς», μία μορφή που προέρχεται από τους κολοσσιαίους ταύρους που χρησιμοποιούνται ως προστατευτικά τζίνι των βασιλικών ανακτόρων.

Δαίμων στον Ιουδαϊσμό

Όσον αφορά την ύπαρξη ή τη μη ύπαρξη δαιμόνων υπάρχουν αντίθετες απόψεις στον Ιουδαϊσμό. Στην Εβραϊκή Βίβλο υπάρχουν “σχεδόν μηδενικοί” ρόλοι που έχουν ανατεθεί σε δαίμονες. Στον Ιουδαϊσμό σήμερα, οι πεποιθήσεις στους «δαίμονες» ή στα «κακά πνεύματα» είναι μιντότ χασιντούτ (όχι κανονιστική εβραϊκή πρακτική). Δηλαδή, οι Εβραίοι δεν είναι υποχρεωμένοι να πιστεύουν στην ύπαρξη των δαιμόνων, όπως επισημαίνει ο ραββίνος Νταβίντ Μπαρ-Χαγίμ.

Δαίμων στον Χριστιανισμό

Παλαιά Διαθήκη

Οι δαιμονικές οντότητες στην Παλαιά Διαθήκη της Χριστιανικής Βίβλου είναι δύο κατηγοριών: οι «σάτυροι» ή οι «τραγόμορφοι» όπως αναφέρεται στα Ησαΐας 13:21 , και 34:14 και οι «δαίμονες».

Καινή Διαθήκη

Ο όρος “δαίμονας” (από το Ελληνιστικό Κοινό “δαιμόνιον”) εμφανίζεται 63 φορές στην Καινή Διαθήκη της Χριστιανικής Βίβλου, κυρίως αν όχι όλα σχετικά με περιστατικά κατοχής ατόμων και εξορκισμού από τον Ιησού Χριστό.

Δαίμων στο Ισλάμ

Στο Ισλάμ οι δαίμονες λέγονται τζίνια και είναι κακα πνέυματα

“Δαίμων εαυτού” ονομαζόταν η θεότητα-προστάτης που ζούσε μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη γέννηση έως το θάνατό του και φρόντιζε για την προσωπική εξέλιξη κι ευημερία, κάτι σαν το αντίστοιχο σημερινό χριστιανικό “Φύλακας-άγγελος”, αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο ένα“δίαυλο” μεταξύ του κόσμου των θνητών και του κόσμου των θεών.

“Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού” ουσιαστικά σημαίνει “πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό”, αδιαφορώντας ίσως για το τι θα πουν οι άλλοι και είναι μια στάση ζωής που υιοθέτησαν και επιδοκίμασαν οι Στωικοί φιλόσοφοι.

Έτσι λοιπόν, η φράση “Κατά τον δαίμονα εαυτού” γράφτηκε από τους συγγενείς του Jim Morrison στον τάφο του, εννοώντας ότι ο τραγουδιστής των Doors έπραττε στη σύντομη ζωή του πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή του, ο “προσωπικός του θεός”, κι όχι σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας.

Όμως, στου χρόνου τα γυρίσματα καθιερώνεται η νέα θρησκεία: ο Χριστιανισμός. Η λέξη που δήλωνε τον αγνό θεό των Αρχαίων έπρεπε να αποκτήσει αρνητική σημασία και από συνώνυμο του Θεού γίνεται συνώνυμο του Διαβόλου = Φανταστικό Ον Βάσει Οργανωμένου Σχεδίου = κλικ στο Φ.Ο.Β.Ο.Σ.

Ο καλός άγγελος γίνεται κακό δαιμόνιο. Οι δαίμονες, πλέον, είναι τα κακά πνεύματα,( … ουαί τοις ηττημένοις… ) ο άγγελος του κακού, ο έκπτωτος άγγελος που έχει ως αρχηγό του τον σατανά (< satana στα εβραϊκά: ο αντίπαλος). Έτσι, δημιουργήθηκαν οι λέξεις: δαιμόνιος, δαιμονισμένος, δαιμονόπληκτος, δαιμονιστής, δαιμονολατρία, πανδαιμόνιο κ. α. Μ΄ αυτή τη σημασία μεταφέρθηκε και στην Εσπερία.

• – Ιταλiκά: demoniaco, demonomania, pandemonio.
• – Γαλλικά: demon.
• – Αγγλικά: daemon, daimon.
• – Γερμανικά: Dämon

Φαίνεται ότι η λέξη δε στέριωσε ούτε και στην Ελληνική πόλη Ευδαίμων, στην Ερυθρά θάλασσα, -1οαιων.

οι Ρωμαίοι θα την μετονομάσουν/μεταφράσουν σε “Arabia Felix”. Σήμερα, είναι το λιμάνι Aden (Υεμένη).

Οι τελευταίες «εστίες αντίστασης» καταγράφονται στη λέξη: ευδαιμονία, όπου ο δαίμων μεταφέρεται με την έννοια του θεού.

Έτσι, για να θυμίζει ότι εκεί που τώρα φτύνουμε εμείς (π.χ. “φτου σου δαιμονισμένε”), κάποιοι είχαν εναποθέσει τη σωτηρία της ψυχής τους.Τι τραβάνε και αυτές οι λέξεις…

Σύγχρονες ερμηνείες

Το κλασικό Όνι, ένα Ιαπωνικό δαιμόνιο που μοιάζει με Όγκρε με κέρατα και συχνά μεταφράζεται στα ελληνικά ως δαίμονας.

Ο ψυχολόγος Ουίλχελμ Γουντ παρατήρησε ότι «μεταξύ των δραστηριοτήτων που αποδίδονται από μύθους σε όλο τον κόσμο στους δαίμονες, κυριαρχούν οι επιβλαβείς, έτσι ώστε στη δημοφιλή πεποίθηση ότι οι κακοί δαίμονες είναι σαφώς μεγαλύτεροι από τους καλούς». Ο Φρόυντ ανέπτυξε αυτήν την ιδέα και ισχυρίστηκε ότι η έννοια των δαιμόνων προήλθε από τη σημαντική σχέση του ζωντανού με τους νεκρούς: “Το γεγονός ότι οι δαίμονες θεωρούνται πάντα ως πνεύματα εκείνων που πέθαναν πρόσφατα δείχνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο την επίδραση του πένθους στην προέλευση της πίστης στους δαίμονες.”.^[25]

Ο Μ. Σκοτ Πεκ, ένας Αμερικανός ψυχίατρος, έγραψε δύο βιβλία για το θέμα, People of the Lie: The Hope For Healing Human Evil και Glimpses of the Devil: A Personal Psychiatrists of Possession, Exorcism and Redemption. Ο Πεκ περιγράφει με λεπτομέρεια αρκετές περιπτώσεις στις οποίες εμπλέκονται οι ασθενείς του. Στο People of the Lie παρέχει αναγνωριστικά χαρακτηριστικά ενός κακού ατόμου, το οποίο ταξινόμησε ως διαταραχή του χαρακτήρα. Στο Glimpses of the Devil, ο Πεκ πηγαίνει σε μια σημαντική λεπτομέρεια που περιγράφει πώς ενδιαφέρθηκε για τον εξορκισμό για να ξεφορτωθεί τον μύθο της κατοχής από τα κακά πνεύματα – μόνο για να πειστεί διαφορετικά, αφού αντιμετώπισε δύο περιπτώσεις που δεν ταιριάζουν σε καμία κατηγορία γνωστή για την ψυχολογία ή την ψυχιατρική. Ο Πεκ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κατοχή ήταν ένα σπάνιο φαινόμενο που σχετίζεται με το κακό και ότι οι άνθρωποι που έχουν δαιμονιστεί δεν είναι στην πραγματικότητα κακοί. Μάλλον, μάχονται με τις δυνάμεις του κακού.

Παρόλο που η προηγούμενη δουλειά του Πεκ αντιμετωπίστηκε με ευρεία αποδοχή, η δουλειά του στα θέματα του κακού και της κατοχής προκάλεσε σημαντική συζήτηση και χλευασμό. Πολλά έγιναν από τη σχέση του με τον αμφιλεγόμενο Μάλακι Μάρτιν, έναν Ρωμαιοκαθολικό ιερέα και έναν πρώην Ιησουίτη, παρά το γεγονός ότι ο Πεκ χαρακτήριζε συνεχώς τον Μάρτιν ψεύτη και χειριστή. Ο Ρίτσαρντ Γουντς, ένας Ρωμαιοκαθολικός ιερέας και θεολόγος, ισχυρίστηκε ότι ο Δρ. Πεκ εσφαλμένα διάγνωσε τους ασθενείς με βάση την έλλειψη γνώσεων σχετικά με τη διαταραχή της διαχωριστικής ταυτότητας (παλαιότερα γνωστή ως διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας) και προφανώς παραβίασε τα όρια της επαγγελματικής ηθικής προσπαθώντας να πείσει ασθενείς να αποδεχτούν τον Χριστιανισμό. Ο πατέρας Γουντς παραδέχτηκε ότι δεν έχει δει ποτέ μια πραγματική υπόθεση δαιμονικής κατοχής όλα τα χρόνια του.

Σύμφωνα με τον ΣΝ Τσίου, ο Θεός φαίνεται να στέλνει έναν δαίμονα εναντίον του Σαούλ στο Α´ Βασιλειών 16-18 Αρχειοθετήθηκε 2020-10-31 στο Wayback Machine. προκειμένου να τον τιμωρήσει για την αποτυχία να ακολουθήσει τις οδηγίες του Θεού, δείχνοντας στον Θεό ότι έχει τη δύναμη να χρησιμοποιεί δαίμονες για δικούς του σκοπούς, βάζοντας τον δαίμονα υπό την θεϊκή του εξουσία. Σύμφωνα με τη Εγκυκλοπαίδεια Britannica Concise, οι δαίμονες, παρόλο που συνήθως συνδέονται με το κακό, συχνά φαίνεται ότι βρίσκονται υπό θεϊκό έλεγχο και δεν ενεργούν από τις δικές τους βουλήσεις.

Συμπεράσματα

Η έννοια του Δαίμονα στην αρχαιοελληνική παράδοση δεν έχει καμία σχέση λοιπόν με τον δαίμονα της σύγχρονης χριστιανικής θρησκείας. Οι Δαίμονες των Ελλήνων προγόνων μας βοηθούσαν τους ανθρώπους στην πνευματική τους ανύψωση, ενώ οι δαίμονες της χριστιανικής θρησκείας δημιουργούν πειρασμούς και εμπόδια σε αυτή την προσπάθεια.

Για να είμαστε αντικειμενικοί λοιπόν θα πρέπει να σχηματίσουμε τα συμπεράσματά μας με νηφαλιότητα και αποστασιοποίηση αλλά και να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο προέκυψε αυτή η εντελώς αντίθετη αντίληψη για την ίδια λέξη.

Παραπομπές:

1. Ηράκλειτος “ήθος ανθρώπω δαίμων” (: Δαίμων/θεός για τον άνθρωπο δεν είναι παρά ο χαρακτήρας του),
2. Δημόκριτος (είναι υπόθεση της ψυχής η ευδαιμονία και η κακοδαιμονία)
3. Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (η ευδαιμονία είναι κάποια ενέργεια με τους κανόνες της τέλειας αρετής),
4. Λυσίας, επιτάφιος, 78, «ο δαίμων ο την ημητέραν μοίραν ειληχώς απαραίτητος»,
5. Ξενοφών, απομνημονεύματα, Α,1, «ως φαίη ο Σωκράτης το δαιμόνιον εαυτώ σημαίνειν» 
6. http://omiliasii.blogspot.gr/2008/07/blog-post_8734.html
7. Μαντουλίδης Ευάγγελος (2009). Ετυμολογικό λεξικό αρχαίας ελληνικής. Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη. σελ. 66. ISBN 978-960-99000-0-3.
8. «The Devil and the Details | Page 2 of 3». Busted Halo (στα Αγγλικά). 25 Οκτωβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2020.
9. «Faculty Experts: W: Dominican Newsroom». web.archive.org. 29 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2020.
10.  Freud, Sigmund (1952). Totem and taboo; some points of agreement between the mental lives of savages and neurotics. Νέα Υόρκη: Norton. σελ. 65. ISBN 0-393-00143-1. 223102.
11. «Do Jews Believe in Demons and Evil Spirits?-Interview with Rabbi David Bar-Hayim – YouTube». www.youtube.com. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2020.

Πηγές [1][2]