Τι είναι η υπηκοότητα και τι η εθνικότητα ενός ατόμου; Μπορούν οι δύο αυτές ιδιότητες να είναι διαφορετικές;
Και τι είναι η ιθαγένεια και σε τι διαφέρει από τους προηγούμενους όρους;
Ας ρίξουμε λίγο φως!
Τι είναι η υπηκοότητα και τι ιθαγένεια
Η υπηκοότητα, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, είναι η νομική σχέση ή δεσμός που έχει ένα άτομο με τη χώρα στην οποία ανήκει, στη χώρα δηλαδή τς οποίας είναι υπήκοος.
Η λέξη υπήκοος προέρχεται από τις λέξεις “υπό” και “ακοή”και χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι κάποιος είναι πολίτης μιας χώρας, δηλαδή ότι υπακούει στους νόμους και τους κανόνες της. Μάλιστα ο υπήκοος μιας χώρας βγάζει και διαβατήριο από την χώρα αυτή.
Από την άλλη η λέξη ιθαγένεια προέρχεται από τις λέξεις “ιθύς”, που σημαίνει ευθύς, και “γένος”. Χρησιμοποιείται δηλαδή για αυτόν που προέρχεται απευθείας από προηγούμενες γενιές, ή αλλιώς τον γηγενή μιας περιοχής.
Ωστόσο, στη χώρα μας δεν γίνεται διάκριση μεταξύ ιθαγένειας και υπηκοότητας, γεγονός που σημαίνει ότι οι δύο λέξεις χρησιμοποιούνται ως ταυτόσημες, δηλαδή σημαίνουν το ίδιο πράγμα.
Βέβαια οι δυο όροι χρησιμοποιούνται κάπως διαφορετικά. Λέμε, δηλαδή, ότι ο τάδε είναι Έλληνας υπήκοος και όχι ιθαγενής, αλλά μπορούμε να πούμε ότι έχει Ελληνική υπηκοότητα ή ιθαγένεια.
Σε κάθε περίπτωση, αυτός που έχει την υπηκοότητα ή ιθαγένεια μιας χώρας, είτε κατάγεται από γονείς που έχουν την ιθαγένεια της συγκεκριμένης χώρας, είτε γεννήθηκε ο ίδιος στην χώρα αυτή, είτε απέκτησε αργότερα την υπηκοότητα της, θεωρείται πολίτης της χώρας αυτής και υπακούει στους νόμους και στους κανόνες της.
Είναι σωστό να ταυτίζεις την υπηκοότητα και την ιθαγένεια;
Πάμε λοιπόν να αναλύσουμε λεξιλογικά τι σημαίνουν οι άνωθεν λέξεις και εν τέλει να προσδιορίσουμε ορθά τη σημασία τους.
Αρχικά, η λέξη ιθαγένεια. Η λέξη τούτη είναι σύνθετη και προέρχεται από τις λέξεις ιθύς που σημαίνει ευθής και από τη λέξη γένος.
Δηλαδή η λέξη αυτή προσδιορίζει έναν άνθρωπο που κατάγεται άμεσα από ένα συγκεκριμένο γένος, δηλαδή το γένος των Ελλήνων που αποτελούν το ελληνικό έθνος. Άρα ο Έλλην ιθαγενής είναι ο άνθρωπος που αποτελεί μέρος του ελληνικού έθνους.
Από την άλλη έχουμε την λέξη υπηκοότητα. Η λέξη υπηκοότητα είναι και αυτή σύνθετη και προέρχεται από τη λέξη υπό και τη λέξη ακούω και σημαίνει τον άνθρωπο που υπακούει και βρίσκεται υπό την εξουσία κάποιου. Δηλαδή, κάποτε η λέξη υπήκοος προσδιόριζε το λαό ενός βασιλιά ενώ σήμερα η λέξη υπήκοος προσδιορίζει το λαό ενός κράτους.
Αφού λοιπόν καταλάβαμε τι σημαίνουν οι παραπάνω λέξεις ήδη από τώρα αντιλαμβανόμαστε πως δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Η μεν πρώτη προσδιορίζει τη σύνδεση ενός ατόμου με μία ευρύτερη ανθρώπινη ομάδα με βάσει δεσμούς αίματος, το έθνος είναι η μεγάλη μας οικογένεια, και πολιτισμικούς δεσμούς, δηλαδή, την γλώσσα για παράδειγμα με την οποία συνεννοείται η μεγάλη μας οικογένεια τον πολιτισμό της κτλ.
Ενώ η δε δεύτερη προσδιορίζει απλώς τη σύνδεση ενός ατόμου με μία εξουσία, για παράδειγμα ένα κράτος. Και εδώ λοιπόν έρχεται η άμεση απορία. Πως γίνεται σήμερα νομικά και εννοιολογικά οι δύο άνωθεν όροι να ταυτίζονται;
Ακόμα και στα αγγλικά ο όρος ιθαγένεια μεταφράζεται σε nationality αλλά συνώνυμα στα ελληνικά είναι η εθνικότητα – εθνότητα και ο όρος υπηκοότητα μεταφράζεται σε citizenship γεγονός που καταρρίπτει την εννοιολογικά συνταύτιση των δύο όρων, αφού η ίδια η γλώσσα δεν το επιθυμεί.
Από νομικής και λογικής πλευράς ούτε εκεί υπάρχει κάποια λογική σύνδεση τελικώς. Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει δεκάδες υπηκοότητες δηλαδή να είναι υπήκοος δεκάδων κρατών. Αλλά ένας άνθρωπος μπορεί να έχει μόνο μία ιθαγένεια.
Οπότε αντιλαμβανόμαστε πως και λεξιλογικά αλλά και εις πράγμασει δεν είναι λογικό να δύναται η ελληνική ιθαγένεια σε άτομα που δεν ανήκουν στο ελληνικό έθνος όσο δεν είναι λογικό να εντάσσουμε στην οικογένειά μας άτομα που δεν έχουν σχέση με το σόι μας.
Αντιθέτως είναι ορθόν που σε ανθρώπους νόμιμα και υπακούοντας τους νόμους του κράτους μας θέλουν να ζήσουν και να εργασθούν σε αυτό και εφόσον η Ελλάδα τους έχει καλέσει να έρθουν να λάβουν τον τίτλο του Έλληνα υπηκόου.
Χμμμμ και γιατί σώνει και καλά έχουν ταυτιστεί οι παραπάνω έννοιες και παίρνει Ελληνική Ιθαγένεια και όχι σκέτο υπηκοότητα όποιος να’ ναι στην Ελλάδα;
Γιατί προφανώς έτσι οι σκοποί του διεθνισμού που κυριαρχεί ιδεολογικά και στη δική μας κοινωνία επιτυγχάνονται αφού η εθνική ταυτότητα καθίστανται ένας απλός τίτλος με την απόδοση ενός σφραγισμένου χαρτιού και όχι κάτι που λαμβάνει κάποιος από τη στιγμή της γέννησής του ως Έλλην και αναπτύσσει έπειτα μέσω της καλλιέργειας του ελληνικού πολιτισμού.
Έτσι αφού η εθνική ταυτότητα θα χάσει το νόημά της η κατάργηση των συνόρων θα είναι ακόμα πιο εύκολη και ως εκ τούτου ο τελικός στόχος της κατάργησης των εθνών – κρατών και ελέγχουν των εθνών ανά της γης μέσω της άμορφης μάζας που θα σχηματιστεί θα είναι πιο εύκολος. Σκέψου πρακτικά.
Τι είναι η εθνικότητα
Σε αντίθεση με τις έννοιες των όρων ιθαγένεια και υπηκοότητα, η εθνικότητα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η διαφορετικότητας της έγκειται στο γεγονός ότι η έννοια της έχει καθαρά ηθικό και πολιτισμικό χαρακτήρα.
Για την ακρίβεια με τον όρο εθνικότητα δηλώνουμε σε ποιο έθνος (και όχι κράτος) ανήκουμε.Για παράδειγμα πολλοί ομογενείς του εξωτερικού μπορεί να δηλώνουν ότι έχουν ελληνική εθνικότητα, μιας και αισθάνονται Έλληνες, αλλά μπορεί να μην έχουν την υπηκοότητα μιας και μπορεί να γεννήθηκαν και να μεγάλωσαν στο εξωτερικό και να μην έχουν καμία νομική σχέση με την χώρα καταγωγής τους.
Διαβάστε ακόμα: Μάθε τι σημαίνει η λέξη “προσκυνώ” για να μην προσκυνήσεις ξανά!
Με απλά λόγια, η διαφορά της εθνικότητας σε σχέση με την υπηκοότητα είναι ότι η πρώτη βασίζεται στη σχέση ενός ατόμου με τον πολιτισμό και τις ηθικές αξίες ή τα έθιμα του τόπου απ’ όπου προέρχεται η οικογένειά του, ενώ η υπηκοότητα έχει να κάνει καθαρά με τη νομική του σχέση με ένα κράτος.
Υπόταξε τον νου σου στην λογική και θα υποτάξεις τον κόσμο.
